Ineens was hij er weer. De mokerslag. De confrontatie met het oude leven en het gemis van de dingen die daarbij horen.
Een paar weken geleden kwam ik erachter dat een oud-leerling in een Toneelschuur productie staat. Nog geen vijf jaar geleden deed hij eindexamen en nu mag hij al spelen met grootheden als Roeland Fernhout en Hajo Bruins. Ik was onder de indruk. En trots. En wilde de voorstelling natuurlijk dolgraag zien. Ik bekeek de speellijst en begon met uitvogelen. Wat was haalbaar? Na lang wikken en wegen moest ik concluderen dat het niet ging lukken. En wat had ik daar de pest in. Ruim een week was ik sikkeneurig, meer dan dat. Ik dacht terug aan het schooltoneel dat ik altijd organiseerde, aan de stukken waarin ik zelf heb gespeeld en alle voorstellingen die ik bezocht in de vele theaters van de stad. Theater heeft altijd zo’n grote rol in mijn leven gehad. Ik ben er zelfs op afgestudeerd. En nu is het weg. Vrijwel helemaal verdwenen. Foetsie.
Waar ik vele andere bezigheden heb kunnen aanpassen aan mijn beperkingen, kán dat met theater niet. Films kan ik thuis kijken middels Film1 en Netflix. Yoga kan ik thuis doen met behulp van fijne youtubefilmpjes. Lezen kan ik met behulp van een e-reader. Fietsen kan ik op een e-bike. Ik geef weer les en houd me zelfs weer bezig met een oude taal. En onlangs heb ik weer een museumkaart aangeschaft, omdat ik, nu ik in de stilte van mijn dorp de rust heb om te herstellen, weer meer puf heb om musea te bezoeken. Met de juiste aanpassingen kan ik reizen. Alleen theater kán ik niet aanpassen. Te veel beperkende factoren liggen buiten mijn invloedssfeer. Alleen al het feit dat 95% van de voorstellingen om 20.30u beginnen is problematisch als je ‘s avonds niets kunt ondernemen.
Na een paar dagen sikkeneuren had ik bovenstaande op een rij gezet. Hoe ik bijna alles heb kunnen aanpassen, behalve theater. En ineens kon ik dat omdraaien. Dat ik bijna ALLES van mijn oude leven weer doe. Dat ik bijna al mijn bezigheden van voor het ongeluk in een aangepaste vorm weer heb kunnen oppakken. Dat inzicht maakte me zo ontzettend blij, dat ik nu nog op die heppiedepeppie-wolk zit.
Het suckt big time dat ik mijn oud-leerling niet kan zien spelen. Het suckt big time dat ik nog maar zo weinig met theater doe in mijn leven. Maar er zijn ook hier mogelijkheden. Ik ga soms naar lunchvoorstellingen. Korte voorstellingen in de avond behoren in de toekomst wellicht tot de mogelijkheden. Kijk ik naar alles wat ik heb teruggewonnen, zie ik reden om ook op dit gebied hoop te houden.
* Ik heb een schurfthekel aan dit soort termen. Omdenken, terug in je eigen kracht, je eigen regie voeren, brrr. Nare managementtermen. Maar hoe lang ik ook nadacht, op een betere titel kwam ik niet. Dus sorry. Omdenken it is.
Rosie-M 
Mooi!
________________________________ Van: Rosie-M Verzonden: donderdag 6 april 2017 19:21 Aan: mareikevanderkeur@hotmail.com Onderwerp: [New post] ‘Omdenken’ is helaas de perfecte titel voor dit stukje. Sorry.
Rosie-M posted: “Ineens was hij er weer. De mokerslag. De confrontatie met het oude leven en het gemis van de dingen die daarbij horen. Een paar weken geleden kwam ik erachter dat een oud-leerling in een Toneelschuur productie staat. Nog geen vijf jaar geleden deed hij e”
Mooi is dat hè, dat omdenken. Omwegen zoeken, daar worden we steeds beter in. Je realiseren dat het hoewel ánders, tóch een beetje kan. Ik tuinier met een hoop plezier. De afgelopen jaren werd het steeds een sof, veel enthousiasme, geen energie. Nu heb ik hulp van een vriendin die in ruil voor Engelse les samen met me in de tuin werkt. Heerlijk.
Ik hoop dat jij ook steeds meer en meer genieten kunt!!
Mooi dat je zo inventief bent, blij met wat er lukt en ook je mokerslag toelaat. Wel jammer van dat ‘sorry’. Waarom zou je je verontschuldigen? Als je durft te vragen kan er heel veel. Mijn meest memorabele rijtje: slapen in het kantoor van een museum, een balletrepetitie zonder muziek bijwonen, bij een theater naar binnen via een stille artiesteningang. Voor wie zelf niet op ideeën komt of wat hulp nodig heeft is er Stichting onbeperkt genieten. Ze behandelen ook individuele vragen. Het gaat je vast lukken om dichter bij je theaterwens te komen. Misschien moet je daar dan wel wat van je andere activiteiten voor laten rusten, maar dat zal het waard zijn. Vanuit mijn optiek kun je trouwens heel veel 😉 Veel succes!
Dankjewel voor je reactie en de tips. De ‘sorry’ was alleen voor de titel. Ik gruwel van termen als ‘omdenken’. Ik heb dat inmiddels aangepast.
Mooi stuk. En je hebt moed! Dat je niet in die sikkeneurigheid blijft zitten (mag er best zijn toch) maar jezelf bij de haren weer er uit sleept. Heel knap van je.
Je merkt, een beetje tussen neus en lippen, op dat je nu je je woonsituatie hebt aangepast, je beter kunt herstellen waardoor er weer meer mogelijk is.
Wat geweldig en wat een opsteker!
Ha, dat is het precies. In een rustigere woonomgeving is het beter herstellen. En dat maakt het basisniveau sterker en mij veerkrachtiger. Mooi gesignaleerd.